Yoganın hayatıma girmesi dolambaçlı. 10 sene önce bana bugün yoganın hayatımın en önemli parçalarından biri olacağını söyleseler gülerdim, yoga hocası olacağımı söyleseler öfkelenirdim. Böyleydim işte, önce güler; alaycıydım hele de yoga gibi, sevgi, şefkat gibi kelimelerin doldurduğu sohbetlere karşı ve lafla döverdim, genel olarak çok öfkeliydim çünkü. Ve yine 10 sene önceki aynı ben değişmem sanırdım, bununla gurur duyardım, bir 5 sene sonra değişmeyi istesem de değişemem sanır ve buna üzülür oldum. Ama zaten hep değişmişim de fark etmemişim, ben ve geri kalan dünya. Değişmek istemeyenden değişmek isteyene oradan değişene; hepsi değişimin kendi hikayeleri..

Yogaya 2008 senesinde bir kozmetik dükkanından aldığım bir kitapla başladım. Belki de değişmek istemeye başladığım zamanlardı. Anladığım kadarı ile evde uygular oldum (meğer ne çok şey kaçırıyormuşum, yoga neymiş ilk kez bir hoca eşliğinde yaptığımda hakikatli anladım). Sonra yurtdışına çıkmak icap etti, setler oldu, her şey pek yoğun oldu. Unuttum. Ama tuhaf, yarım yamalak hissedilmiş, iyi mi kötü mü bilinememiş tatlı, mayhoş bir hatırası da kalmadı değil. Öncelikler başkaydı, rafa kalktı.

Sonra yeniden, her şeyler aynı anda çok ama çok üst üste gelip vurmuşken, ben de o vuruşla derin karanlıklara çekilmişken, 2010 senesinde Cihangir Yoga'da yine tadına baktım. Bu sefer daha netti sanki his.  En azından bana iyi gelen, iyi gelmenin ötesinde lazım gelen bir şeyler olduğuna kanaat getirecek kadar yapabildim. İlk savasana'dan (her dersin sonunda yer alan nihai dinlenme pozu) kalktığım anı hiç unutmadım mesela, hala da hatırlarım.  Ama hala vakti değildi belki de. Tadı damağımda kaldı,  yine bir sürü şey doluşurverdi; belgeseller, dizi yazmalar derken 2011'de çok akıllı(!) bir yapımcının ” iyi de hilal, ellerini yıkamadan sofraya oturan bir gençten nasıl kahraman yaratabileceksin?” sorusuyla kendime geldim. Evet dedim, yaratamazdım. Yeniden başlamanın artık vakti gelmişti, orada anladım.

Sonrası her gün yoga, hep yoga, sohbetlerde, yemeklerde, içmelerde hep yoga. Bilenler bilir, hep yogadan bahseder oldum. Ben bahsediyordum, dil kası çalışıp ses telleri titreşiyordu ama asıl layıkıyla konuşan, hem hocalık eğitiminin hem de sürekli yaptığım uygulamanın asıl verilerini sunan bedenimdi, daha çok gülümseyen gözlerim, daha çok attığım kahkahalar, iyi hissettiğim her halimden belli olan ben ve daha sakinleşmiş kafam.

2012'de Zeynep Aksoy ile Cihangir Yoga'nın Temelleri Temel Hocalık Eğitimini tamamladım. Zeynep'ten çok şey öğrendim. O bir yol gösterdi ve ben kendi pratiğimi geliştirerek o yoldan yürüdüm. 2014'te de yoga uygulama ve öğretimimi bambaşka yere taşıyan Banu Çadırcı ile Yoga Anatomisi ve Yoga Terapi Eğitimi geldi. Türkiye’nin ilk diplomalı yoga terapisti Banu ile yoga terapiyi bir adım daha ileri götürüp fizyolojik rahatsızlıklar için ileri seviye yoga terapi eğitimi daha aldım ve sonrasında "Kanser ve Yoga Terapi" geldi. O arada ise sevgili öğretmenim Chris Chavez ile çok ama çok güçlü bir uygulamanın, arkası sağlam açık bir kalbin yolları taştan eğitimi Path to Teaching eğitimi bitiverdi.

ALDIĞIM HOCALIK EĞİTİMLERİ